بخشی از نیایش دکتر شریعتی که به ذره ذره اش اندیشه کردم و با ذره ذره اش گریستم.کاش اندیشیدن را رسالتی در زندگی مان بدانیم. کاش.

 ای خداوند!

به علمای ما مسئولیت

و به عوام ما علم و به مؤمنان ما روشنایی

و به روشنفکران ما ایمان و به متعصبین ما فهم

و به فهمیدگان ما تعصب و به زنان ما شعور و به مردان ما شرف

و به پیروان ما آگاهی و به جوانان ما اصالت

و به اساتید ما عقیده و به دانشجویان ما نیز عقیده

و به خفتگان ما بیداری و به دینداران ما دین

و به نویسندگان ما تعهد و به هنرمندان ما درد و به شاعران ما شعور

و به محققان ما هدف و به نومیدان ما امید و به ضعیفان ما نیرو

و به محافظه کاران ما گستاخی و به نشستگان ما قیام

و به راکدان ما تکان و به مردگان ما حیات و به کوران ما نگاه

و به خاموشان ما فریاد و به مسلمانان ما قرآن

و به شیعیان ما علی و به فرقه های ما وحدت

و به حسودان ما شفا و به خودبینان ما انصاف

و به فحاشان ما ادب و به مجاهدان ما صبر و  به مردم ما خودآگاهی

و به همه ی ملت ما همت، تصمیم و استعداد فداکاری و شایستگی نجات و عزت بخش.           

روح بزرگوارش شاد.